ANTYPAS Z PERGAMONU
Augustin Sokolovski
24 kwietnia Kościół świętuje pamięć świętego męczennika Antypasa z Pergamonu. Święty był uczniem Jana Teologa i biskupem Pergamonu.
Cierpiał męki za Chrystusa za panowania cesarza rzymskiego Domicjana (81-96) w Pergamonie. Ruiny tego starożytnego miasta, jednego z ówczesnych ośrodków gospodarczych, znajdują się na zachodzie Azji Mniejszej, około 30 kilometrów od Morza Egejskiego.
Według życiorysu Antypas został zamurowany żywcem w rozgrzanym do gorąca brązowym byku. Byk był symbolem uwielbienia dla bogactwa i symbolem walki z Bogiem (Ex 32,1) w Biblii i w wielu narodach.
Święty cierpiał męki za Chrystusa w bardzo podeszłym wieku. Świętego bardzo czczono w starożytnym kościele, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie.
W dziele swoich męczenników Kościół nie szanował cierpienia jako takiego, ale gotowość, mocą łaski, do wierności wierze Chrystusa, nawet gotowość pójść na śmierć. Tym samym być świadkiem jej prawdziwości. Według Listu do Hebrajczyków: "Przymierze wchodzi w życie ze śmiercią" (Hebr. 9,16).
Wiara Chrystusa "jest nie tylko wiarą w Chrystusa, ale przede wszystkim "wiarą Chrystusa" - jako dar, który należy do Niego jedynego, który daje Kościołowi i tym, którzy są z nim połączeni w chrzcie za pomocą słowa (Jak 1,18). Wiara Chrystusa jest Nowym Testamentem człowieka i Boga.
Antypas jest jedynym świętym, którego w Nowym Testamencie nazywa sam Pan Jezus. W przesłaniu Kościoła Pergamońskiego w Apokalipsie Jezus mówi: "tam, gdzie mieszka szatan, uśmiercony jest mój świadek Antypas" (Obj 2,13).
"Tam, gdzie mieszka szatan..." Warto zauważyć, że poganie w Pergamonie używali byka w rytuałach egzorcyzmów, aby wypędzać złe duchy!
W Objawieniu Pan nie tylko wspomina Antypasa chwaląc, ale także nazywa go "świadkiem", czyli dosłownie męczennikiem. W ten sposób porównuje Świętego do siebie samego, wskazuje na szczególną, istniejącą między nim i wszystkimi świętymi, powinowactwo, braterstwo i pokrewieństwo. Przecież w innym miejscu Apokalipsy nazywany jest "męczennikiem" - świadkiem wiernym i prawdziwym – sam Pan Jezus (Obj. 3,14).
Starożytny Kościół nie znał formalnego procesu kanonizacji świętych. W tym samym czasie chrześcijanie odprawiali liturgię na grobach męczenników, a symbol wiary Świętych Apostołów jednocześnie, a co najważniejsze, w formie wyliczenia, głosił wiarę w obcowanie świętych, Kościół i Ducha Świętego.
Słowa Pana Jezusa o Antypasie w Apokalipsie są świadectwem prawdziwej kanonizacji Świętego w samym Piśmie Świętym. Bo świętych swoich Duchem Świętym w Chrystusie Jezusie wysławia sam Pan Bóg.