Augustin Sokolovski
Dnia 26 maja Kościół upamiętnia św. Pawsikakiusza. Święty był medykiem, lekarzem-bezsrebrenikiem, mnichem, cudotwórcą i egzorcystą, a później biskupem. Na przełomie V I VI wieku, kiedy odbywała się jego posługa, stał się dla Kościoła swoich czasów uśmiechem Boga, prawdziwym echem czasów biblijnych.
Podobnie jak jego kolega z niebiańskich siedzib, Święty Akakiusz, którego pamięć, zgodnie z menologium, obchodzona jest zaledwie 5 dni wcześniej, Pausikakiusz jest jednym z tych "biednych świętych bez chwały", o których pamięć zachowała jest tylko dziś dziwacznie brzmiące imieniona. Parafrazując poetę Wiktora Tsoya (1962-1990), którzy stali się "numerem porządkowym w kalendarzu". "Święty braterski żebrak", jak kiedyś pisał o sobie Symeon Nowy Teolog (949-1022).
Taka wzmianka o muzyku rockowym w tekście o świętych nie powinna dziwić. W dziełach autentycznych poetów jest wiele ukrytych treści teologicznych. Teologiczna tektonika nie jest nieodłączna dla czynników teologicznych. Są to znaki czasów, które Pan Jezus przekazał w Ewangelii (por. Mt 16,2).
Święci wstawiają się za wszechświatem w Niebiańskim Zastępie Rycerzy Boga. Ich nazwiska w kalendarzu wraz z datą ich pamięci są jak numer porządkowy. Zadaniem chrześcijanina jest tutaj zadaniem na ziemi, aby móc je rozszyfrować, aby zabłysnąć w modlitwie, pamięci i liturgii. Święci tutaj na ziemi, w historii zbawienia i wolności, są zbawczymi akordami muzyki predestynacji od Boga.
O życiu Świętego bardzo niewiele informacji znajdujemy w starożytnych menologiach. Sądząc po obfitości talentów wydaje się, że mówimy o różnych osobach, z których każdy zadowolił Boga w wyjątkowy sposób, określony metodą łaski bożej.
Jego rodzinnym miastem była Apamea Frygijska. Ta starożytna metropolia, na której miejscu znajduje się obecnie miasto Dinar, w południowo-zachodniej części dzisiejszej Turcji, należy odróżnić od syryjskiej osady o tej samej nazwie nad rzeką Orontes. W czasach rzymskich Apamea Frygijska lub jak wcześniej się nazywało to miasto, Apamea Kibot, była największym ośrodkiem handlowym Azji Mniejszej po Efezie i metropolią kościelną. Przypomnijmy, że miejscowy kościół w Efezie został założony przez Jana Chyzostoma. Założyli go Apostołowie, ale z biegiem wieków miasto przyćmił swą wielkością Konstantynopol.
Urodził się w chrześcijańskiej rodzinie. Świadczy o tym w szczególności samo jego imię. Pawsikakiusz po grecku oznacza "pokonywanie zła". Dla ludzi wychowanych w duchu biblijnej pobożności było wówczas oczywiste, że imię Świętego jest jedną z zbawczych właściwości Mesjasza, Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Wbrew twierdzeniom Antychrysta, który nazywa siebie "trzymającym", w rzeczywistości on tylko spowalnia przyjście Chrystusa (por. 2 Tes.2; 6-7), albowiem tylko Pan Jezus jest w stanie utrzymywać wszechświat i Kościół przed złem.
Pomimo tego, że oficjalnie Cesarstwo Rzymskie było Chrześcijańskie, znaczna część ludności pozostała pogańska, a w ojczyźnie Świętego, we Frygii, tradycyjnie kwitło, zarówno politeizm, jak i duża liczba złudzeń i herezji. Nazywając tak swoje dziecko imieniem Świętego, rodzice wyrażali w ten sposób swoje chrześcijańskie wyznanie.
Święty pochodził z bogatego domu. Dzięki temu rodzice mogli zapewnić mu dobre wykształcenie medyczne. Jednakże Święty nie został zawodowym lekarzem. Mając taką możliwość, praktykował sztukę lekarską nie żądając zapłaty. W tym naśladował starożytnych lekarzy-bezsrebreników, którzy, podobnie jak Panteleimon, Kosma i Damian, Cyryl, Ja, i inni, leczyli ludzi bezpłatnie. W ten sposób dawali świadectwo wielkiej wiary w Pana Jezusa Chrystusa. Lekarze-bezsrebrenicy są zasadniczo wzywani podczas święceń z namaszczeniem świętymi olejami, gdy pożądana jest modlitwa za chorych, oni, zgodnie z testem proskomidii, tworzą specjalny dział wśród świętych.
Służba bezsrebreników była dobrowolna i nie była ustanowiona przez żadne rozporządzenie władzy kościelnej czy państwowej. W czasach Pausikakiasza wielu ludziom wydawało się, że czasy takich charyzmatycznych czynów już minęły bezpowrotnie. Kiedy więc informacje o ortodoksji i ascetycznym stylu życia lekarza Pawsikakiusza dotarły do ucha patriarchy Cyriaka (595-606), Święty został konsekrowany na biskupa. Katedra kościelna w Synadzie na południu Frygii była wówczas znana jako miejsce cierpienia męki Męczenników i odznaczała się starożytną sukcesją biskupów.
Podczas swojej posługi Święty wyznawał to, co głosił wcześniej. Jest to bardzo ważne przy każdym wzniesieniu, zwłaszcza w służbie kościelnej. Dlatego też Pan nie odebrał mu duchowych talentów. Tak więc, podczas jednej ze swoich wizyt w stolicy, Pawsikakiusz uzdrowił z ciężkiej choroby cesarza Mauritiusa (582-602). Jednakże Jego służba na biskupskim tronie nie trwała długo i wkrótce po tym Święty odszedł do Pana.
Nadchodziły czasy, w których wielu wydawało się, że Bóg na zawsze odebrał światowi swój wszechogarniający pokój. W 602 roku cesarz Mauritius został zamordowany i wkrótce rozpoczęła się wojna irańsko-bizantyjska (604-630).
Podczas tego starcia dwóch wielkich imperiów mocarstwo ortodoksyjne przez długi czas nie mogło pokonać swojego przeciwnika i wydawało się, że Konstantynopol będzie zdobyty. Egipt i Palestyna zostały spustoszone, chrześcijańska krew płynęła rzekami, zniszczono setki klasztorów, wiele świątyń, a Krzyż Pański z Jerozolimy został zrabowany. Imperia walczyły do utraty tchu, w wyniku czego oba zostały bardzo osłabione. Na dodatek wkrótce rozpoczęły się arabskie podboje, którym Chrześcijański Wschód po prostu nie mógł się przeciwstawić z braku sił.
W tym czasie Święty opuścił już ten świat. Wydawało się, że pragnął aby o nim zapomniano, ponieważ dokładna data jego odejścia, a nawet miejsce spoczynku Jego szczątków doczesnych jest nieznane.