Augustin Sokolovski
Dnia 9 maja według kalendarza juliańskiego, Kościół czczi pamięć Świętego Proroka Bożego Izajasza. Podobnie jak prorocy Jeremiasz, Ezechiel i Daniel, Izajasz był jednym z czterech wielkich proroków biblijnych.
Jednocześnie zapowiadając przyszłych czterech ewangelistów, wielcy prorocy pozostawili po sobie znaczące i cenne w treści księgi, na których opiera się biblijne słowo prorocze.
Prorok Izajasz prorokował siedem wieków przed Chrystusem. Był bardzo szlachetnego pochodzenia i zajmował wysoką pozycję społeczną, przekładając na dzisiejsze realia był ministrem na dworze Ezechiasza i innych królów ludu biblijnego. Oprócz samej proroczej Księgi Izajasza, informacje o nim w Biblii znajdują się w 2 Księdze królów i 2 Księdze Kronik.
Imię proroka, przetłumaczone na język polski, oznacza "Bóg zbawia", przekazuje istotę jego przesłania. Zbawienie nie jest mitem ani terminem technicznym, ale paradoksalną suwerenną własnością Boga, w której każde niezależne ludzkie przedsięwzięcie, choć najbardziej niewiarygodne w swojej mocy, jest skazane na zagładę. Bóg Biblii potrafi obalić dowolne ludzkie przedsięwzięcie.
Prorok Izajasz w wielu postaciach przepowiedział upadek panującego wówczas Babilonu. "I powstanę na nich, mówi Pan Zastępów - Savaof, i zniszczę imię Babilonu i całą resztę, syna i wnuka, mówi Pan. I uczynię go posiadłością jeży, i bagnem, i wymiotę go miotłą zniszczenia" - mówi Pan Zastępów (Izajasz 14;22-23). Pod postacią Babilonu święci ojcowie i Kościół widzieli Królestwo Śmierci i w ogóle wszechświat bez słowa Bożego (Jn.1.1). Słowa Izajasza zainspirowały Apokalipsę, w której" śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia " (Apok 20,14), a "dym ich męki będzie wznosił się na wieki wieków" (Apok 14,11).
Tradycja nazywa Izajasza "Ewangelistą Starego Testamentu". Jego świadectwo o nadchodzącym Mesjaszu - cierpiącym katusze za odkupienie rodzaju ludzkiego – Izajasz zakończył swoją służenie Bogu męczeńską śmiercią. Na rozkaz króla Manassesa Prorok został przecięty drewnianą piłą. Piła z drewna występuje tu jako obraz przyszłej ognistej męki na Drewnie Krzyża Pańskiego.
Z imieniem Izajasza wiąże się nie tylko wiele wielkich obrazów i proroctw Starego Testamentu, ale także są to bardzo ważne elementy, bez których sakramentalna, tajemnicza rzeczywistość kościelna byłaby inna.
Jest to pieśń i wezwanie "Bóg jest z nami", wiele modlitw i uwielbienia. "Święty, Święty, święty Pan zastępów, cała ziemia jest pełna Jego chwały" - słowa z wizji Izajasza, którą Prorok kontemplował w momencie swojego powołania (Iz.6.3). Głoszenie świętości Boga podczas modlitwy eucharystycznej przez kapłana, chór i lud wiernych poprzedza wspomnienie ostatniej wieczerzy i modlitwę o podwójnym przekształceniu - chleba i wina oraz nadchodzącego ludu bożego w Ciało i Krew Chrystusa. "I Prosimy, i modlimy się, i błagamy, ześlij Ducha Świętego na nas i na te dary" …
Uroczystość ku czci Izajasza odbywała się w Kościele kilka razy w roku. Jedna z nich poświęcona była przeniesieniu relikwii Proroka z Palestyny za panowania cesarza Teodozjusza II (401-450), druga poświęceniu kaplicy przy świątyni św. Wawrzyńca w Blachernie, gdzie za pobożnych królów Markiana i Pulcherii w latach (450-457) umieszczone relikwie Proroka.
Izajasz, prorok, święty i męczennik, został wzywany przez wiernych jako uzdrowiciel chorób i cudotwórca. W IV Księdze królewstwa jest mowa o tym, jak według Izajasza został wybawiony z śmiertelnej choroby Ezechiasz (4 Krl.20,7). Na słowa Proroka armia asyryjska została odstąpiła skąd przyszła (4 Król.19,35), podczas oblężenia Jerozolimy, na jego modlitwę wyschło źródło Siloam. Tam że, według Ewangelii, Pan Jezus przywrócił wzrok niewidomemu (Jan.9,1-38). Wspomnienie tego wydarzenia w szóstą niedzielę wielkanocną znajduje się zwykle w pobliżu dnia pamięci proroka Izajasza. Za prawdę, Ewangelia i Życie Kościoła, podobnie jak liturgia, jest istotą spełnienia Świętej historii!
Aby przypaść do relikwii Proroka w Kościele Blachernańskim w Konstantynopolu odbywały się pielgrzymki z prośbą o pomoc. Tak więc ponad tysiąc lat po zakończeniu posługi Izajasza mocą łaski nadal wypełniały się jego proroctwa (por.4,21). Bo na koniec czasów "Bóg posłał swego Syna" (Gal.4,4), a Duchem Świętym, w Chrystusie Jezusie, nie przestawał, na mocy proroczych sił, jawiać się w Kościele swojemu ludowi (por. Łk.7,16).
Prorocze wspomnienia były niezwykle drogie dla ludu bożego. Ojcowie Kościoła prawie nie cytowali innnych Ojców, czyli siebie nawzajem, ale zwracali się do słowa biblijnego. Kościół jest nie tylko oblubienicą Chrystusa, ale także prorokinią Boga. Kiedy milczy, powstają fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy (Mt, 24,24), których jest wielu w naszych czasach,
które są samotne i płaczące o słowo idące od Boga.
Między ludem bożym, a Jego każdym słowem istnieje niezwykłe, szczególne pokrewieństwo. Kościół i Biblia to jedna i ta sama krew. Wypełnione ciałem i Krwią Chrystusa. Takie postrzeganie Pisma Świętego wyjaśnia istnienie bardzo szczególnego związku Ojców Kościoła do pamięci wielkiego Proroka.